Accidental love อุบัติเหตุรัก[yoonmin]

บทนำ

เฮ้ย!น้องระวัง....

ผลั๊กก!

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก/
'(นี่มันวันซวยอะไรของเราว่ะ ตื่นสายไม่พอแถมรถยังติดอีก แล้วนี่ยังจะโดนลูกบาสเจาะหน้าอีกหรออ ฮืออ~)'

ฮึ?แต่ว่า...ลูกบาสมันพุ่งมาแรงขนาดนั้นทำไมผมไม่รู้สึกเจ็บเลยล่ะ แล้วทำไมพื้นสนามมหาลัยมันถึงได้นุ่มงี้ หรือว่าสนามบาสเดี่ยวนี้เค้านิยมปูเบาะไว้ด้วยว่ะ...

"เป็นไงบ้างมึง เจ็บตรงไหนป่ะว่ะ"

ผมมองหน้าเค้างงๆ สงสัยคงเป็นพวกที่เล่นบาสเมื่อกี้แน่เลย หล่อซะด้วย อย่างนี้เราจะโกรธลงได้ไงว่ะ ดูแต่ละคนเข้าสิ ทั้งสูง ทั้งขาว ออร่าจับเชียว...

"ไม่เจ็บเลยครับ พอดีพื้นมันมีเบาะอยู่น่ะครับ ล้มไปเลยไม่เจ็บเท่าไรน่ะครับ"ผมตอบเค้า

แต่ทว่า...

นี่ผมพูดอะไรผิดไปรึป่าวเนี่ย ทำไมต้องทำหน้าเอ๋อกันขนาดนั้นด้วย แล้วทำไมต้องแอบยิ้มขำกันด้วยล่ะ...

"เอ่อ...กูไม่ได้บอกมึงครับน้อง กูบอกเพื่อนกูต่างหากล่ะ"เค้าบอกมันกับผม

ว่าแต่ว่า...เพื่อนงั้นหรอ...

"เพื่อน?"เพื่อนที่ไหนกันว่ะ ก็เห็นยืนยิ้มอมขี้ฟันกันอยู่นั่นนิ

เหอะ!ไอ้พี่คนนี้ชักจะเพี้ยนไปกันใหญ่ล่ะ เสียดายความหล่อชะมัด

"ยังอีก!!"จู่ๆเค้าก็มันตะคอกขึ้น

"อะ..อะไร!"ผมเผลอตอบไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆ นาทีนี้โครตกลัวอ่ะบอกเลย

"ลุกสักทีสิน้อง เพื่อนกูเมื่อย!"

ในขณะที่มันตะคอกผมไปผมก็นั่งงงเอ๋อแดกไปดิ พี่มันก็เดินอ้อมมากระชากอะไรไม่รู้ที่ด้านหลังของผมออก

ฟึ่บ!

"เป็นไงบ้างมึง เจ็บตรงไหนบ้าง ไปรับมันไว้ทำไมว่ะ เสือกเดินทะเล่อทะล่าไม่ดูตาม้าตาเรือน่าจะปล่อยให้มันโดนๆไปซะ"

สัส!!

เดี๋ยวนะ..นี่มัน เบาะที่นิ่มๆ นี่คือคนงั้นหรอว่ะ?! นี่ผมนั่งทับเพื่อนพี่เค้าอยู่จริงๆหรอเนี่ย...โอ้วพระเจ้า!แล้วทำไมมึงถึงไม่พูด...

ฮืออ~น่าอายอ่ะ หน้าแตกหมอไม่รับเย็บเลยกู!!

ณ ขณะเวลานี้ ผมทำได้แต่นั่งปิดหน้าอยู่ที่พื้นที่ไร้เบาะ ผมไม่กล้าเปิดหน้าเลย ฮืออ~จริงๆนะ เกิดมายังไม่เคยอายอะไรขนาดนี้มาก่อนเลย ว้อย!ให้ตายเหอะ...กูอายฉิบหาย!!

"จะนั่งอีกนานมั้ยห้ะ!รีบๆไปให้ไกลเลยมึงน่ะ รกหูรกตาฉิบหาย...นั่งบื้ออยู่ได้"

อีสัสเอ้ย!!

อีพี่นี่ก็กวนตีนฉิบหาย ใจคอจะไม่ให้กูนั่งหายอายบ้างเลยรึไง...เรื่องผิดพลาดแค่นี้ก็ต้องมาโกรธเคืองกันด้วย

"เอ้าลุก!"เสียงมันตะคอกขึ้นอีกครั้ง

ผมนี่ลุกพรึ่บขึ้นทันทีเลยครับ ทำไงได้ล่ะ อยู่ตัวคนเดียวนี่นา แถมอีพี่หน้าหล่อใจโหดนี่อีก ไม่รู้จะโหดไรนักหนา เรื่องแค่นี้เองไม่เห็นต้องดุร้ายใส่กันขนาดนี้เลยเหอะ

"ยืนหน้าบูดอยู่นั่น ไม่คิดจะขอบคุณเพื่อนกูบ้างรึไง ที่ช่วยมึงไว้น่ะ"

ขอโทษ...เพื่อ?

ผมมองหน้าพวกมันงงๆ อะไรของพวกแม่งอีกล่ะเนี่ย...ชักจะวุ่นวายไม่เข้าเรื่องล่ะ ขนาดเจ้าตัวเค้ายังไม่ว่าอะไรผมสักคำเลย

ผมเงยหน้ามองพวกเค้าทีละคน สองคน สามไปถึงหก จนมาจบตรงคนที่ผมได้นั่งทับเค้า ตัวเค้าก็ไม่ใหญ่มากนะ แต่ก็ใหญ่กว่าผมนั่นแหละ แต่ผิวนี่สิ ขาวม๊ากมาก...

แต่ประเด็นคือผมก็ไม่ได้แปลกใจกับรูปลักษณ์เค้าเท่าไรหรอก ในมหาลัยคนแบบนี้ก็มีออกถมเถไป แต่ที่ทำให้ผมสะดุดตานี่สิ คือเค้าไม่แม้ที่จะมองหน้าผมสักนิดเลยหรอ แค่เสี้ยวสายตาก็ไม่มีหรอกนะ

หวังว่าเค้าคงจะไม่โกรธผมเหมือนเพื่อนเค้าหรอกใช่มั้ย...

แต่ก็เอาเถอะ...คนขอโทษก่อนก็ไม่ได้แปลว่าต้องผิดเสมอไปนิ สันติภาพท่องไว้ๆ

"คะ...คือ ผมขอโท.."

"ไปเหอะ"

ห้ะ!อะไรคือคนจะขอโทษแต่ดันเดินหนี แล้วที่ทนนั่งให้เราทับ แล้วยืนฟังเพื่อนด่าผมปาวๆนี่หมายถึงอะไรว่ะ?

"เหอะ!"ให้มันได้อย่างนี้สิว่ะ นี่มันวันซวยอะไรของกูนักหนาว่ะ อย่าได้พบอย่าได้เจอกันอีกเลยเถอะ สาธุ!

                                       ...*...*...*...

ฝากติดตามด้วยนะคะ